DİVANLAR

Gel güvenme bu dünyaya ahiri yalan olur

Sultan olsan sarayların yıkılır viran olur

Vakit dolar ömür biter ecel çalar kapını

Yağmalanır malın mülkün varlığın talan olur

Helal çalış haram katma ekmeğine aşına

Sofra donat ikram eyle dostuna yoldaşına

Bilmez misin ölüm vardır gelir bir gün başına

Sesler seni kara toprak evin kabristan olur

MİSKİN sende herkes gibi göçersin bu haneden 

Bir yol tutar kervanını sürersin viraneden

Gir arifler meclisine hisse al irfaneden

Çünkü öğüt almayanın her işi noksan olur

Bozuldu devr-i zamane adaletten eser yok

Mazlum olan kan ağlıyor merhametten eser yok

Şimdi herkes birbirinin kuyusunu kazıyor

Doğruluktan hoşgörüden nezaketten eser yok

Kim ariften öğüt alır irfaneyi kim dinler

Yalan olur doğru diye içtiğimiz yeminler

Zikrediyor camilerde göstermelik müminler

Kılınmıyor aşk namazı ibadetten eser yok

Der MİSKİNİ layığıyla yapan yoktur bir işi 

Kin ve nefret ezdi geçti sevgi ile barışı

Yer eyledi zihinlerde köşe dönme yarışı

Hüner oldu çalıp çırpmak maharetten eser yok

Gülüp eğlenmeyi bilmem figanı benden sorun

Saraylarda oturmadım viranı benden sorun

Gitmedim lokman hekime ilaç merhem tanımam

Eyleşmeyen yaraları çıbanı benden sorun

Çok istedim muradımı alamadım yarınan

Yandı bağrım küle döndü hasretinen narınan

Sevinmek nasip olmadı ömrüm geçti zarınan

Akıttığım kanlı yaşı hicranı benden sorun

MİSKİNİ gülmeyi değil ağlamayı kâr bilir

Mansurların değerini çekildiği dar bilir

Eller benim sevdiğimi bir vefakâr yar bilir

Vefakâr mı cefakâr mı cananı benden sorun

Sanatta usta görmemiş elde maheret m’olur

Haraminin bağladığı yolda selamet m’olur

Burnu mukus kıçı necis şahsın öpme elini

Bağış ikram Tanrı’dadır kulda keramet m’olur

Kimisi meyleder aşka kimi kavga kin güder

Ağız tadın kaçıranlar balı da zehir eder

Meşhur sözdür bir gönülden bir gönüle yol gider

Gönülden kopup gelmese dilde muhabbet m’olur

Kaygılı ol ey MİSKİNİ yarınını dert edin

Namertlerden zarar gelir yoldaşını mert edin

Bağban olup bağ yetiştir has bahçeyi yurt edin

Avare gezme sahra da çölde hoş lezzet m’olur

Azarlama beni zahit dönmem aşk mezhebinden

Gayem dostluk vü muhabbet dersim rint mektebinden

Yapmadığım kalbi yıkmak benim âdetim değil

Tasvip etmem kabalığı payem ins meşrebinden

Rindim lakin zannetme ki hak yolundan koparım

Her söylenen sözü dinler bir hissecik kaparım

Senin kırıp döktüğünü ben onarır yaparım

Tevazudan hoşgörüden insanlık sebebinden

Zahit rintlik nedir bilmez bilmediğinden kınar

Aşkı ilme’l-yakin bilen pervane şeme yanar

Halimdir SADIK MİSKİNİ taş atana gül sunar

Hulkiyyatta mülayimdir ayrılmaz edebinden

Açık tut gönül kapısın girmeye yüzün olsun

Vardığın yere bir daha varmaya yüzün olsun

Atalardan kalma sözdür herkes ektiğin biçer

Gülistana emek çek ki dermeye yüzün olsun

Sevgiyle kur gönül evin aşk ile ör surunu

Uzak dur kinden nefretten karartma kalp nurunu

Salma ayaklar altına insanlık onurunu

El içinde hoş bir devran sürmeye yüzün olsun

Kulak açta bak ne diyor SADIK MİSKİNİ ozan

Altından libas giyinme şeref şan ile bezen

Bu dünyada doğru çalış güzel bir amel kazan

O dünyada cennet yüzü görmeye yüzün olsun

Sıçıp bokunu yiyenle arkadaş olma sakın

Böyleleri keriz sanır aşına mert adamı

Mala tamah edenlerden daim ırağa kaçın

Yoldaş eyle gönlü alçak eli cömert adamı

Varın varsa yeyip yedir aç değil tok gözlü ol

Muhabbette tatlı dilli gayet açık sözlü ol

Somurtup asma sufatın her dem güler yüzlü ol

Pek severler mülayimi sevmezler sert adamı

MİSKİNİ tamahkâr insan gözün bayar baydırır

Üç kuruşluk kazanç için bin fırıldak uydurur

Fırsat kollar bir eyyamda ayağını kaydırır

Uzak tutup yakınına koyma namert adamı