SERBEST ŞİİRLER
A HARFİ
harflerin tepesinde
kurulmuş koltuğuna
duyar mı
en altta ki
z'nin iniltisini
ACI BİBER
yaşamın
acısını
çekmiştir
sinesine
AŞK-I SEBEBİYYE
gözlerim
gözlerinle
buluştuğu gün
düştü aşkın
yüreğime
ve ardından
vuku buldu beynimde
büyük patlama
parçalandı
her hücrem
bölündü
milyar kere
aşkının yüzü suyu
hürmetine oluştu
vücut coğrafyamda
yüz bin galaksi
ki her zerrem
pervane kesildi
senin çevrende
mayası sen oldun
ateşin
toprağın
havanın
suyun
yaşam seninle başladı
sonsuz evrende
AŞK
kış
kara kış
zemheri
soğuk
sıfırın altında otuz derece
tipi de
boran da
kar da kalmışım
aşk titreyen bedenimi koruyor
donma korkum yok
AŞKTAN YANA
ne şan şöhret hevesindeyim
ne mal ne mülk kaygısında
yaşım hitâmını buldu hâlâ
aşktan yana ağır basar yüreğim
BAHAR
şubat bitti
mart'a girdik
buz da ikinci cemre
sen yüreğimde
çiçeklenip açacağım
nerdeyse
sevincimden uçacağım
BANA BİR UMUT VER
gülen gözlerinle
ışık saç bana
zindana dönmesin ömrüm
mutluluk rahmine düşürmek varken
düşürüp yalnızlığa
acıya öptürme dudaklarımı
beni sen öp sevgiyle
sahip çık
şefkatli
kollarını aç
izin verme alabora olmama
hasret denizlerinde
beni sen sar
sen kuşat
sensizlik intihar mı ne
sensizlikten korkuyorum
bana bir umut ver
bir teselli ver
ölüme yem olmayayım
BARIŞIN YÜREĞİ
barışın yüreğin de
çiçekler açar
sevgi çiçekleri
aşk çiçekleri
savaşın yüreği yok ki
çiçekler açsın
BAŞKA DOĞSUN YARINLARIN GÜNEŞİ
mutlu bir dünya için
çalışma başladı
seyirci kalmak duyarsızlıktır
geç iş başına
özverili olduğunu kanıtla
kavra küreği
hünerli ellerinle
bir taş da sen koy temele
inşa hızla yürüsün
dili dini ırkı rengi düşünme
hepimiz insanız
önemse kardeşliği
güç ver yüreğinle
sevgi büyüsün
göster dayanışmayı
benden geçer paylaşmanın yolu de
savaşa hayır de
barışa evet
akan kan kırmızı güle
acı sevince dönüşsün
bilirsin ki sesi çıkmaz bir elin
vazgeç artık bananeci olmaktan
bu zamanda ortaçağı yaşamak
yakışmaz sana
bağnazlığı yobazlığı yıkıver
ışık saç düşüncenle
karanlık aydınlansın
başka doğsun yarınların güneşi
BEN GİDİNCE
ben burdayken
yaşam devam ediyor
ben gidince
yine devam edecek
ölmek
toprağa gömülmek
yok oluş değil
mezarımın üstünde
biten ot
açan çiçek
beni yaşatacak benden sonra
sular kaynağından akacak yine
kuşlar yuvasından uçacak
yine akşam
yine sabah olacak
yine akşam
yine sabah...
BEYİTÇE
ölümle birleşmek değil dert ve gam
ölümde kendini yeniler yaşam
BİLDİRİ
ellerimden
ekmek
çevremden
insan
bahçemden
çiçek
yatağımdan
kadın
evimden
çocuk kokusu
eksildiği gün
beni öldü bilin
BİR GÜN SEVMEK GEREKİRSE
toprağını benden alın
suyunu benden
kanımla karın harcını
çatısını ellerimle döşeyin
gözlerimi
kurulan yapıya pencere yapın
bir de yüreğim var
onu da alın
bir gün sevmek gerekirse dünyayı
işinize yarar belki
BİR ÖPÜCÜK KONDUR DUDAKLARIMA
hayli bir zamandır
uzaklardaydım
dağlar
aşarak
geldim
bir kucak aç bana
sıcacık olsun
bir çay yap
demini alsın
sonra geç otur yanıma
bir söz söyle
esrarı ruhumu sarsın
bir de öpücük kondur
dudaklarıma
yaramdan diken çıkarsın
BUZ
ellerin ellerimdeyken
sıcaktım sımsıcaktım
gittin buz kestim
ÇARMIHTA ÖLÜM
isa dinin çarmıhında ben aşkın
çar-mıh ile gerilmişiz
toprağa gömülü kazık üstüne
isa romalı valinin
ben türkiyeli nazenin
buyruklarıyla
suçlu sayılmışız
adlarımız tescillenmiş infaza
otuz iki de birimiz
iki bin altı da bir diğerimiz
kutsal kitap için
kutsal aşk için
kırbaçlanmışız önce
sonra taşımışız infaz yerine
yatay parçasını çarmıhımızın
isa dinin çarmıhında ben aşkın
çar-mıh ile gerilmişiz
toprağa gömülü kazık üstüne
golgoda tepesinde birimiz
hasret dağında bir diğerimiz
gün batımına dek
gerildiğimiz çarmıhta
can çekişmişiz
başımızın üzerinde yaftamız
“yahudilerin kıralı olma iddiasından suçlu”yazılı
isa’nınkinde
benimkinde ise
“bir nazenini sevmekten”
isa dinin çarmıhında ben aşkın
çar-mıh ile gerilmişiz
toprağa gömülü kazık üstüne
kolay çıkmamış canımız
celladının mızrağıyla delinmiş
isanın böğrü
benimkisi nazenimin kirpikleriyle
kan ile su akmış bedenimizden
yahudi töresi uyarınca
isa gün batımından önce
çarmıhtan indirilip
kaya içine oyulmuş bir kabre gömülmüştür
benim ise bedenim
sevda fırtınalarıyla sürüklenerek
bin parçaya bölünmüştür
ÇEKİCİ AŞK
bakardın
karakaşlar altında
kara kara kirpiklerle çevrili
kara kara gözlerinle bakardın
çakardın
üzerime
her karşılaştığımızda
bir aşk şimşeği gibi çakardın
yakardın
kalbimi sevdalı bakışlarınla
aslı’nın kerem’i yaktığı gibi
yakardın
çekerdin
bir mıknatıs parçasının
çektiği gibi
beni kendine çekerdin
DİKEN GÜL BÜLBÜL
dikene sordum
mutluyum dedi
gülün dalında bitmekten
güle hoşnut musun dedim dikenden
hoşnutum dedi
çünkü aynı mekanda
aynı dalın üzerinde bitmişiz
ve ekledi ardından
ben rengimi bülbülün kanından aldım
dikendir hem buna vesile olan
bülbüle yönelttim aynı soruyu
bülbül ağlayarak
döktü içini
goncanın nazına katlanmak alâ
rakipler başıma çok açtı bela
konup koklaşmadım gülünen bile
bütün çektiklerim hârın elinden
ÖĞRETMENDEN BAŞKASI DEĞİL
-Paolo Ruffini’ye ithaf-
Bir insan tanıyorum
Mum gibi kendini tüketen
Çevresini aydınlatan
İşte o insan
Öğretmenden başkası değil
Bir insan tanıyorum
Çalışkan fedakâr yetiştirici
Ana gibi baba gibi şefkatli
İşte o insan
Öğretmenden başkası değil
Bir insan tanıyorum
Kara tahta başında elleri tebeşirli
Beyinlere bilgi tohumu saçan
İşte o insan
Öğretmenden başkası değil
Bir insan tanıyorum
İyiden güzelden doğrudan yana
Aldığının bin katını harcayan
İşte o insan
Öğretmenden başkası değil
Bir insan tanıyorum
Mehmet’i Fatih
Mustafa Kemal’i Atatürk yapan
İşte o insan
Öğretmenden başkası değil
Sadık Miskini